ฝากไว้...ด้วยใจจริง
การเขียนผลงานวิชาการเป็นเรื่องยาก หากปล่อยให้อาจารย์แต่ละท่านทำผลงานวิชาการไปตามยถากรรม โดยไม่มีการแนะนำ
ช่วยเหลือจากบุคคลที่เคยผ่านประสบการณ์มาก่อนแล้ว ก็คงเหมือนคนเดินป่าทั้งที่ไม่เคยรู้จักป่า กว่าจะกลับจากป่าได้คงใช้เวลานาน
การร่วมมือกันระหว่างผู้ที่ผ่านการทำผลงานวิชาการแล้วกับผู้เริ่มทำผลงานวิชาการ เป็นเรื่องดี เสมือนการเดินป่าที่มีคนนำทาง
เมื่อต้องเดินป่าด้วยตนเองก็จะรู้สึกดี เพราะอย่างน้อยก็เคยเดินเข้าป่ามาแล้ว
บทเรียนที่ถอดจากประสบการณ์และถ่ายทอดไปยังคนรุ่นใหม่ก็เปรียบเสมือนเข็มทิศ ซึ่งเป็นตัวช่วยสำคัญให้เดินป่า
อย่างมีทิศมีทาง ไม่ต้องเสียเวลาเดินผิดเดินถูกหรือเดินหลงจนหาทางออกไม่เจอ
อีกมุมที่น่าคิดก็คือ หากคนเดินป่าที่เคยมีคนเดินนำเข้าป่าแล้ว อีกทั้งยังมีเข็มทิศและสิ่งยังชีพอย่างเพรียบพร้อม แต่ขาดความั่นใจ
ความตั้งใจ และความเอาจริงเอาจัง หรือถือดีอวดเก่งก็คงไม่วายต้องเดินหลงป่าอีกนาน เพราะขาดสิ่งสำคัญคือ "ประสบการณ์"
ดังนั้นการเดินไปพร้อมกัน แลกเปลี่ยนเรียนรู้ร่วมกัน ช่วยกันพัฒนาความรู้และทักษะไปด้วยกัน ย่อมเกิดประโยชน์กว่าต่างคนต่างอยู่
ต่างคนต่างทำ